Moederschap

Dasmoeder, via mij "geboren", woont in mijn slaapkamer.

Ik ben geen moeder van mensenkinderen.

Mijn leven loopt niet via wiegjes, schoolpleinverhalen en kleinkinderen;

de zo geliefde gespreksonderwerpen van (groot)moedervrouwen.

Mijn moederschap leeft in de zorg voor een oud hondje, in liefde voor de natuur, in werken met kruiden, in wezens die tussen de werelden wonen, in het begeleiden van mensen op hun innerlijke pad, in het aanwezig zijn bij dat wat gevoeld, gezien en ervaren wil worden.

Ik ben een uitzonderingvrouw, één van velen.

Al lijkt het hebben van kinderen (vooral voor vrouwen) van het grootste belang,

ook wij horen bij het weefsel van betekenis!

Zo heet mijn blog sinds vandaag;

Weefsel van betekenis.

In ontmoetingen met (groot)moedervrouwen wordt veel gedeeld over mensen(klein)kinderen. Dat is waardevol, prachtig en fijn. Ik ben er graag onderdeel van, al bevind ik me daarbij in de zijlijn en is het niet wederkerig.

Ik deel mijn "moederverhalen" graag via andere kanalen zoals social media (en nu weer via mijn blog) waar ze zo vaak liefdevol worden ontvangen.

En ook als ze niet worden gelezen, voor mijzelf en het levensweb zijn ze van betekenis.

En waarom ben ik geen mensenkindmoeder?

Er lijken altijd twee opties te zijn:

De eerste is onvrijwillig en dat roept medeleven op.

De tweede is vrijwillig en dan wordt verondersteld dat er geen pijn mee gepaard gaat.

Ik werd geen mensenkindmoeder omdat ik hoge eisen stelde aan het thuis waarin mijn kind geboren zou worden. Mijn relaties en mijn jongere zelf voldeden daar niet aan. Een pijnlijke vrijwillige keuze, die mij uitdaagde om anders vorm te geven aan mijn "moederschap".

Zo! Dan is ook dat uit de wereld.

Vaak ervaar ik wat ongemak, wanneer ik vertel dat ik geen kinderen heb. "Eigen keuze?", wordt daarna meestal gevraagd. "Hoe gevoelig is dit onderwerp voor haar en moeten we daar rekening mee houden?", lijken mensenkindmoeders af te willen tasten.

Ik vind wegen om mijn "moederschap" èn mijn pijn te laten zien. Mijn antwoord "ja, vrijwillig" doet die pijn geen recht. Hier achter mijn laptop met mijn veilige totaal aanwezige luisterende zelf, waarbij ik niet "normaal" hoef te zijn en geen druk van verwachtingen en aannames van anderen ervaar, voel ik de ruimte er woorden aan te geven.