Heftig

Het was (is) veel heftiger dan verwacht, het rouwen. Na 15 jaar samen vertrok onze hond, Bras, naar Anderland.

Had het ook een fysieke component? Wellicht. Klachten waren er zeker en misschien in combinatie met een virus door verminderde weerstand? Maar bovenal was ik heel down en moedeloos. Sinds kort gaat het hiermee beter. Fysiek is er nog vanalles. De ene dag gaat het beter de volgende dag weer minder. Dus ik heb maar geen verwachtingen.

Er helemaal zijn voor de ander, met een hulpvraag, vind ik nooit moeilijk. Sterker nog ik vind het altijd heerlijk. In mijn werk als coach floreer ik.  Nu was ik me even niet genoeg bewust van mijn eigen hulpvraag. Hoewel we ons er volledig bij neerlegden dat Bras zijn leven na 16 jaar voltooid was, het verlies was er. Gewoon doorleven zat er niet in. Het was duidelijk; ik moest berusten en accepteren. Moeilijk! Ik zat in zo'n mooie flow. Plannen en willen? Loslaten!

Er kwam rust en meer aanwezigheid in het nu. Ik werd me bewust van de zwaarte van mijn hart dat in beslag werd genomen door verdriet. Het kon een aantal teleurstellingen op mijn pad (inherent aan leven) na zijn overlijden eigenlijk niet aan. Ik besefte niet meteen dat mijn hart bescherming, rust en veiligheid nodig had van eigen haard en huis en ik ruimte moest maken voor mijn verdriet.

Banjer, een 11 jarige Border colltezer uit het asiel, kwam in ons leven. Misschien was de stress van een nieuw huisgenootje ook best veel? Met z'n tweeën moesten we bovendien nog een weg vinden in het omgaan met onze verschillende manieren van rouwen en daarnaast op een lijn zien te komen in onze kijk op en omgang met Banjer. Ik zocht, samen met Banjer, vaker de woonwagen op om elkaar wat ruimte te geven voor eigen processen.

Oude angsten van "is het wel genoeg wat ik te bieden heb?" en van "weet ik wel hoe?" staken de kop op. Veel aan Banjer was zo nieuw voor me. De eerste week zat ik voornamelijk samen met hem op de bank. Dat had hij nodig, maar hoe moest het verder? Met hem op training gaan, gaven ze van het asiel als advies mee. Aan welke trainer zou ik onze hond willen toevertrouwen? Ik vond er online veel die elkaar vaak tegenspraken en vooral vertellen wat je niet moet doen en niet wat je wel moet doen. Hoe moet je dan kiezen? Na veel zoeken en speuren was mijn conclusie over welke trainer: niet één. Mijn zoektocht leverde wel iets op: Ik ga me niet richten op trainen; belonen en straffen, maar op een hartconnectie. En toen veranderde alles. Er kwam ontspanning. Ik verdiep me in hoe hij de wereld ziet en waarom hij doet wat hij doet. Dat leverde verrassende inzichten op. Een heel nieuw hondenperspectief. Er komen oplossingen en we passen ons aan. Het uitvallen naar andere honden, daar heb ik nog geen antwoord op. Misschien komt dat ook niet en dan leven we er mee. Op ons erf kan hij lekker vrij rondsnuffelen.

We leven samen, met z'n drieën, en proberen zoveel mogelijk in ieders behoefte te voorzien. Dat betekent geven en ontvangen, rekening met elkaar houden. Dat past natuurlijk precies in mijn animistische levensvisie.

Wat ook hielp was me weer helemaal in het animisme onder te dompelen met een training, boeken lezen, muziek luisteren en creatief werk. Gewoon voor mezelf en zonder doel in mijn heerlijke woonwagen. Er hoeft geen winkel of markt gevuld te worden. Ik verken nieuwe materialen die zoveel mogelijk passen binnen mijn visie. Ze zijn vaak niet goedkoop en moeilijk te vinden. Met mijn beperkte budget maak ik kleine stapjes. Ik voel, ervaar en geniet. De energie van mijn hart stroomt weer. Ik kan Banjer met al mijn liefde omarmen en heb vertrouwen. Wij hebben ons pad van verbinding gevonden. Er bloeit en groeit veel. Kleine projectjes met kruiden pak ik weer op. Er is veel fruit om te verwerken.

Het is goed.

Juffertje in het groen in de tuin!